zondag 6 januari 2013

balans in mijn leven, heel belangrijk

Ik heb een chronische ziekte, fibromyalgie genaamd. Deze ziekte heeft me een aantal jaren aardig bezig gehouden. Heel veel pijn, heel veel doktoren bezoek en weinig resultaat. Helse pijnen , veel moe en veel frustratie. Want ondanks al mijn knokken, en therapie, wisten de artsen, therapeuten ook niet meer te doen.
Ik werkte 20 uur en soms meer. Maar dat was wel een bepaalde boosdoener, die meerdere uren. We kwamen op een bepaald moment er achter, dat als ik te vaak teveel uren had gemaakt, dat ik dan meer last en pijn van mijn ziekte kreeg. Dus dit niet meer doen. Toch werkte dit wel iets beter, maar nog niet helemaal. Want de ene dag werkte ik 8 uur, de andere dag maar 3. Dan alleen maar de ochtend, dan weer hele dag. In vakanties had ik meer ritme en merkte dat dit veel beter werkte.
Op een bepaald moment is door therapeut en arbo arts besloten om eens een strak werkritme op te bouwen, kijken hoe dat zou werken. Nou dat werkt dus perfect. Samen met mijn strak schema van opstaan, naar bed gaan, voldoende rust en beweging heb ik de ziekte onder controle.
Dat ik daar niet vanaf moet wijken heb ik dus gisteren /vandaag ondervonden. Al heel lang heb ik geen helse pijn meer. Nu ben ik gisterenavond veels te lang opgebleven, zonder hier van te voren maatregelen te nemen. Vannacht heel veel pijn, kon niet ontspannen. Vandaag moet ik medicatie innemen, wil het nog draaglijk zijn, heel erg rustig aandoen, en ook nog zorgen voor voldoende beweging. Hopelijk is het morgen dan weer onder controle.
Ik weet nu dat mijn leven altijd in teken van een bepaalde balans zal staan,wil ik een prettig leven met zo min mogelijk pijn.Nee' dag is voor mij en mijn man geen straf, want juist daardoor kan ik redelijk goed deelnemen en gewone leuke dingen doen.

Rust, regelmaat, balans tussen bewegen en rust zijn voor mij noodzakelijk. Niet zo af en toe, maar altijd.!!

2 opmerkingen:

  1. Wat een nare ziekte is dit toch .Gelukkig kun je door de regelmaat toch redelijk functioneren
    Groetjes Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nu ik weet hoe ik er mee moet leven, valt het wel mee. Ik leid een vrij normaal leven. Alleen de onbegrip en machteloosheid van artsen en therapeuten, doet pijn. Is moeilijk te begrijpen.

    BeantwoordenVerwijderen